Herstelverhaal Wesley

Mijn naam is Wesley, ik ben 31 jaar en ik ben verslaafd. 

Ik ben opgegroeid in een gezin van vijf: moeder, vader en twee oudere broers. Materialistisch gezien kwamen we niets te kort maar emotioneel gezien wel. Ik vond het als kind lastig om mezelf te verbinden en mezelf te zijn of te durven laten zien. In mijn schooltijd vroeg ik op negatieve manieren aandacht en begon ik met blowen, in de pauze. Het gaf me een gevoel van rust, veiligheid, samen met mijn vrienden: dezelfde outcast-figuren zoals ik en waarmee ik mij identificeerde. Het blowen werd al snel dagelijks en met enige regelmaat kwamen er harddrugs bij in het weekend.

Ik zag dit zelf nooit als een probleem: we maakten plezier en gebruikten middelen als uitlaatklep om te kunnen “ontspannen” iets waar ik van nature moeite mee heb. 

Ik behaalde mijn diploma’s, ging werken en startte een eigen bedrijf in de metaal- en technieksector en met succes: ik kocht een vrijstaand huis en dacht het leven te leven. Mijn leven bestond voornamelijk uit, werken, presteren, behalen van materialistische doelen, gebruiken/ontspannen, gokken en liefde en lust. Ik voelde afstand en boosheid naar mijn familie en omgang met hen als een verplichting.

Het recreatief harddrugsgebruik en blowen hield ik gescheiden van mijn zakelijk leven en kon dit daardoor voor mezelf goedkeuren.

In deze periode was ik ook nog open over mijn gebruik tegenover mijn familie: mijn oudere broers en mijn vrienden deden immers hetzelfde, reden genoeg om niets bij mezelf te hoeven onderzoeken of te veranderen. Ik kwam in aanraking met cocaïne, op m’n zesentwintigste. Toen kwam alles in een stroomversnelling: dagelijks gebruik om negatieve emoties te dempen en uitvluchten zoeken in gokken, seks en liefde. Gaandeweg kon ik niet meer functioneren. Ik schaamde mij, loog, bedroog en kon ik niet meer aan mijn betalingsverplichtingen voldoen. Echter de behoefte werd ondertussen steeds groter.

Ik moest letterlijk alles kwijtraken voordat ik wilde inzien dat ik hulp nodig had: ik had tonnen schuld en wilde niet meer leven.

In Kortenbos, de kliniek van Connection in Limburg, leerde ik dat verslaving geen persoonlijk falen of een zwakte is maar een ziekte: ik was en ben ziek. Ik ben een vechter en als ik iets wil knok ik ervoor. Als ik pijn heb, dan vecht ik ertegen om het niet te hoeven voelen.

Alleen: winnen van verslaving kan alleen als je niet meer vecht en je jezelf overgeeft, overgave aan het 12 stappen-programma en erkennen dat je verslaafd bent!

Ik begon met delen, praten, over wie ik ben, wie ik was en kwam er achter dat ik niet alleen was, dat ik niet de enige ben die deze maffe shit deed. Ik voelde me voor het eerst in lange tijd niet meer alleen en zelfs een beetje verbonden. Ik ging luisteren naar de ervaringsdeskundigen en heb mogen oefenen met het toelaten van gevoelens, het zien van mijn eigen gedrag en mijn aandeel in situaties. Ik heb geluisterd naar de schade die ik heb aangericht bij mijn naasten wat me duidelijk heeft gemaakt wat voor monster ik word als ik gebruik.

Ik ben mijn rugzak gaan openen, en alle pijnlijke situaties bespreekbaar gaan maken, gaan delen.

Ook over de schade die ik mezelf heb aangericht. Door de twaalfstappen-methodiek ben ik weer enthousiast en nieuwsgierig naar het leven.

Na de kliniek heb ik nog veertien maanden gewoond in een safehouse. Voor mij is dat een must geweest! De twaalfstappen vormen voor mij een handleiding voor de omgang met mezelf. Ik leef vrij van verslaving dankzij stappenwerk, meetings, sponsor en service. Op dit moment ben ik ruim twintig maanden clean en in herstel.

Connection heeft me geholpen, ondersteund en geleerd om anders te leren leven, in een veilige omgeving met andere verslaafden.