Herstelverhaal Suzanne

Mijn naam is Suzanne, 27 jaar en ik ben verslaafd.

Ik ben opgegroeid in een gezin met een vader, moeder, zus en tweelingbroer. Er waren problemen in het gezin door agressief gedrag van mijn broer en ouders die emotioneel niet beschikbaar waren. Ik had het gevoel “buiten de boot te vallen”. Op school was ik een goede leerling maar werd vanaf jonge leeftijd veel gepest.

Zowel op school als thuis voelde ik me niet veilig en dus ging ik steeds vaker de straat op om spanning te zoeken.

Helaas was het op straat ook niet veilig en ben ik op negenjarige leeftijd seksueel misbruikt en werd ik suïcidaal op mijn tiende. Op deze leeftijd kreeg ik voor het eerst hulp. In de jaren daarna trok ik me steeds meer terug, begon ik met roken om erbij te horen en spijbelde ik vaak waardoor ik van vwo naar vmbo moest.

Vanaf mijn veertiende volgde er een zware periode met depressie, zelfbeschadiging, eetproblemen en zelfmoordpogingen. Ik begon ook meer te drinken omdat ik dan kon vergeten en plezier hebben. Ik belandde in een kliniek maar was niet gemotiveerd voor deze opname. Wanneer ik even naar buiten mocht haalde ik drank in de supermarkt om vervolgens dronken aan te komen in de kliniek. Mijn problemen verergerden nadat ik seksueel misbruikt ben door een mede-cliënt en ik begon met blowen. Ik had veel seksuele contacten om me goed te voelen over mezelf. 

Op mijn achtiende ben ik een begeleid wonen traject ingegaan omdat het thuis uit de hand liep. Ondertussen had ik verschillende diagnoses gekregen. De jaren na het begeleid wonen traject ging het beter met me, ik ontmoette mijn toenmalige vriend en ging een opleiding doen. Ik kreeg doelen in mijn leven, stopte met blowen maar bleef drinken. 

Met tweeëntwintig jaar ging ik voor het eerst naar festivals, hier kwam ik in aanraking met xtc: Ik voelde me geweldig. Ik begon steeds meer te gebruiken: naast xtc gebruikte ik alles wat ik kon vinden en dronk bijna dagelijks. Op 10 mei 2021 kreeg ik een hartinfarct waardoor mijn situatie verergerde. Een periode van zware depressie, veel zelfbeschadiging en uiteindelijk een terugval brak aan. Ik wist het niet meer, mijn leven werd ondragelijk en er werd gesproken over een euthanasietraject.

Toen ook mijn beste vriendin naar me toe kwam en vertelde dat ze het snapte als ik zou kiezen voor de dood, brak ik: ik besloot me aan te melden voor een verslavingskliniek.  

Gelukkig kon ik snel terecht bij Connection voor opname in de kliniek Kortenbos.

Zij geloofden in me en besloten mij een kans te geven.

Ik leerde hier dat hoewel ik misschien niet alle problemen zelf heb veroorzaakt, ik ze wel zelf moet oplossen. Ik leerde te kijken naar mijn gedrag, en te stoppen met alles te geloven wat mijn gedachten tegen me zeggen. Ik leerde te stoppen met kijken naar het verleden en alleen voor vandaag de strijd aan te gaan. Ik kreeg opnieuw traumabehandeling en hierdoor minder last van mijn trauma's.

Het belangrijkste wat ik heb geleerd is dat ik zelf kan kiezen: ik kan kiezen om het pad van herstel te volgen of me te laten lijden door gedachten en gedragingen. 

Na tien weken op Kortenbos ben ik naar een safehouse gegaan. Dit was een absolute must voor mij: ik had langer de tijd nodig om mijn gedragingen af te leren en ik ging nog een intensief GGZ-traject in met verschillende therapieën.

Inmiddels ben ik vijftien maanden clean en in herstel! Voor het eerst in een lange tijd kan ik weer oprecht lachen, heb ik weer zin in het leven en hoewel het niet altijd makkelijk is, is het zeker de moeite waard. Ik ben niet alleen gestopt met middelen, maar ook met roken, en zijn mijn eetproblemen en zelfbeschadiging naar de achtergrond verdwenen.

Herstel brengt mij een volledig nieuw leven, ik ben weer van mezelf en het leven gaan houden.

Ik zit inmiddels in de afrondende fase van mijn opleiding tot ervaringsdeskundige en mag wekelijks al mensen helpen hun eigen pad te bewandelen. Connection bedankt voor het redden van mijn leven!