Herstelverhaal Jeroen

Mijn naam is Jeroen en ik ben verslaafd, niet meer en niet minder.

Ik ben geboren en getogen in Best. Vader, moeder en 1 zusje. Een, voor mij, normaal gezin. Van nature ben ik een rustige jongen. Basisschool, later atheneum en weer later universiteit gingen allemaal lekker, nooit ruzie, werd nooit gepest, genoeg vrienden.

Op stap dronk ik mijn eerste pilsjes, mateloos en steevast ladderzat, maar hé, je bent jong. Hieraan ging mijn eerste relatie ook kapot. Op mijn 17e overleed mijn vader, na een kort ziekbed, superheftige gebeurtenis voor mij. In het ziekenhuis zag ik echter dat overal het gewone leven doorging, raar. Zo probeerde ik mij ook te gedragen en mezelf groot te houden, nooit aan verwerken gedacht. Slagen voor het atheneum was een must voor mij en dat lukte eigenlijk vrij makkelijk. Ik ging studeren en daarmee samenwonen in Utrecht, wel ieder weekend naar huis, vooral om te gaan stappen. Die relatie strandde uiteindelijk omdat ik ieder weekend van de kaart was en niet te genieten. Ik ging weer thuis wonen en met de trein naar Utrecht, ’s avonds werken bij de Makro om daarna naar de kroeg te gaan.

Eerst af en toe, later iedere dag.

Ik leerde ook mijn huidige ex kennen, maar bleef wel gaan. Toen wij gingen samenwonen werd het in het begin iets minder, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik dronk eigenlijk overal, voor het werk, tijdens en daarna. Iedereen om mij heen zag en wist dat ik teveel dronk, hebben mij ook proberen te helpen, met mij gepraat en zelf heb ik ook aardig wat halfbakken pogingen gedaan, ook pogingen tot “gecontroleerd gebruik”. Ik had er op vakantie bijvoorbeeld nooit moeite mee omdat ik wist: over 2 weken ben ik weer thuis en kan ik weer. Ben twee keer ontslagen door de drank, de tweede keer in 2020.

2020 was niet echt mijn jaar. In dat jaar raakte ik mijn vrouw, huis, rijbewijs, baan, alles kwijt, maar meer nog mezelf: wie, wat ben ik?

Ik MOEST er iets aan doen van mezelf en heb tegen mijn moeder gezegd dat ik naar een kliniek wilde. Ik kon zo niet verder, wist het niet meer en veel te verliezen had ik niet meer.

Op mijn verjaardag, 16 september 2020 heb ik dit hardop tegen al mijn vrienden gezegd en ik kreeg gewoon applaus! Dit deed veel met me.

Ik heb toen voor mezelf een lijst gemaakt met alle klinieken met voor en nadelen voor mij. Connection is het uiteindelijk geworden: mijn keuze.

Mijn clean-datum: 11 december 2020. Toen ben ik naar de detox gegaan. Een dag eerder dronk ik mijn laatste pilsje, alleen op mijn zolderkamer. Weerstand? Ja! Mijn moeder en peetoom brachten mij weg.

De voordeur sloot en ik voelde letterlijk een last van mijn schouders vallen, ik wist dat er iets ging gebeuren en ik kreeg een lach op mijn gezicht, een echte.

Ze vroegen daar wat ik verwachtte? Ik zei: “ik weet het niet, zeggen jullie het maar”. Rechtstreeks vanuit de detox door naar Connection, weer zat ik met mensen die hetzelfde waren. Die lach bleef ik wel houden. Een prater ben ik niet, nooit geweest en zal ik waarschijnlijk ook nooit worden. Een denker wel, dat was mijn manco hier: mezelf niet kunnen openen.

Bij Connection heb ik een heleboel tools gekregen om mijn leven weer op de rit te krijgen en te houden en mezelf terug vinden en te ontdekken en dat is supermooi! Ik mag nu leven en van het leven genieten, gewoon zoals het zich voordoet, zonder middelen nodig te hebben.

Gewoon een mooi leven nu, zolang ik blijf doen wat goed voor me is. Ik ben gewoon Jeroen, verslaafd en dat is helemaal prima voor mij.